Reisverslagen

De dag begon als de haan 6 keer kraaide…

Bandenspanning controleren…, niet te hoog want er stonden alleen maar offroad kilometers op het programma…

8 uur… we reden in een colonne achter elkaar…
De zoutvlakte van Uyuni was aan de beurt…
Een prachtige hagelwitte ellenlange, brede vlakte… waanzinnig !!!
Een bende kleine jongens werd losgelaten op een wereldgrote speeltuin…
De drone werd de lucht in gestuurd en iedereen liet zich ten volle gaan…
Prachtige fotoposes werden gekiekt en we verzamelden voor de groepsfoto…
Zo ontzettend gaaf !!

De etappe werd verder gezet op eigen tempo… de waypoints leidden ons naar het volgende slaapeindpunt…

Opeens klonk de stem van JW door de VHF met de melding dat er iets mis was met de versnellingsbak van Sjuk… enkele minuten later waren we ter plaatse en trok Wouter opnieuw zijn overall aan…
Een hoop olie lekte onder de Toyota vandaan…
Wouter vond al snel de boosdoener… de batterijsteun was gelost en daardoor schuurden de batterijen tegen de slang van de koeling van de versnellingsautomaat… gevolg… een lek…
Het mankement werd verholpen door het vastmaken van de steun…, er werd een nieuw gaatje geboord om hem steviger te monteren… en de slang werd vervangen en alles werd weer netjes op zijn plek vastgemaakt…
Wouter lengde even aan met motorolie, maar niet te veel… beter dit dan niets…
Verderop in een piepklein dorpje hadden we engelengeluk… bij het begin van het dorpje hielden we een jongen op een motorfiets tegen en toonden hem de lege oliebus…
Hij gebaarde met zijn arm dat we moesten volgen… enkele meters verder draaide hij een steegje in en hield halt bij een gesloten blauwe deur… een vrouwtje opende het kleine deurtje en er verscheen een piepklein winkeltje van misschien 4 meter op 4… Ze had helaas geen olie schudde ze met haar hoofd… Toch even binnen kijken… diepverscholen achteraan in het rek verstopten zich 7 bussen ATF olie voor een automatische versnellingsbak… hoeveel geluk kan je hebben… ?

Uiteindelijk zette we onze koers verder… geen tijd te verliezen want de grens met Chili sloot om 18u…
Prachtige uitzichten… een decor om u tegen te zeggen…
De piste werd slechter en slechter, de wasboards hobbeliger en hobbeliger… kilometers lang….
Parkinson was er niets tegen…

Het was net 17u30 gepasseerd wanneer we de eerste post aan de grens binnenliepen…. Eerst tickets afgeven, en dan naar de douane… daar werd ons papier van bij het binnenkomen weer afgestempeld… 5 minuten later kwamen ze de volgende post tegen… de paspoorten werden uitgestempeld en we mochten ons verder in de richting van Chili begeven… 47 km verder gaven we onze paspoorten weer opnieuw af maar deze keer om in te stempelen… in het volgende hokje werden onze autodocumenten ingeschreven en werd de auto goedgekeurd om Chili te gaan verkennen…

Enkele kilometers verder lag ons hotel keurig op ons te wachten…
De apéro smaakte heerlijk en de BBQ werd warm gestookt…

Na een voldane dag kroop iedereen onder de wol en zochten we de slaap op die we de vorige nachten gemist hadden… dalen van een hoogte van 4950 meter naar 2500 deed meer dan deugd…

Slaap lekker en tot morgen !!